25 dagen op zee

Anderhalve dag langer dan ik ooit al alleen op zee zat. En ik heb het geweten. Mijn god, wat heeft die trip tot nog toe lang geduurd. Het stuk tot aan de doldrums ging redelijk vlot. De doldrums waren duidelijk aanwezig, maar met 2 slapeloze nachten was ik er toch door. Vervolgens de z-o passaat tot een beetje voorbij de gate voor Recife. Redelijk eentonig, wind en zeilvoering gedurende 4/5 dagen praktisch niet veranderd. Wel de hele tijd in warm weer, 2 weken geen t shirt gezien. Erna, de eerste waarschuwing, de lashing van de d1 breekt, door overstag te gaan en op de andere boeg de stag terug te bevestigen heb ik verder kwaad voorkomen.

Voor de rest wind uit zelfde hoek,nu af en toe met genaker/ code0. Dan komt over het derde weekend een zone met terug lichte wind,een zgn. ‘ridge'(uitstulping van een hogedrukgebied). Weer wordt het geduld op de proef gesteld en de ETA Kaapstad, schuift weer wat naar achteren.

De 2 achterliggers lopen wat in, ze zitten meer naar het westen en houden tikje meer wind,en dit blijft zo tot heden, hoewel het nu meer hun superieure snelheid op deze close reaching koers is die maakt dat ze me inhalen.

Rien à faire, maar binnen een dag of 4 mogen we nog eens scherp varen, misschien dat ik daar terug wat goed maak. Momenteel blijf ik ook bewust wat hoger varen, want onder ons zal er binnen 2 dagen zich weer een ridge vormen en ik zou daar graag boven blijven. Ik hoop dat zij daar dan invaren, maar ze zijn waarschijnlijk ook niet stom.

Vannacht heb ik de piloot die de eerste week was afgebroken, terug gemonteerd aan de onderkant van de nog overgebleven piloot, aangezien de andere piloot een paar keer uitviel en rare alarmen gaf die ik niet direct in de manual vind. Aangezien het momenteel redelijk dicht bij de wind is, heb ik iets opgeloefd, het roer vastgebonden, en 2,5 u later was de klus geklaard,

Nu heb ik terug 2 werkende piloten, maar geen mogelijk meer op de windhoek te sturen, wat wel een beetje lastig is, maar nog altijd veel beter dan geen piloot. Het gaat trager op deze koersen, aangezien de piloot de kleine shiften niet volgt en je niet altijd de juiste snelheid vaart, tenzij je continu zou zitten trimmen. Maar dat kan moeilijk, maar het zal zo zijn. Tenzij Rudy nog met een oplossing komt,maar heb al aan de meeste contacten geprutst en vindt niks abnormaals, en zoo handig of alwetend ben ik in die materie ook niet. Soms blijf ik er beter met mijn pollen af.

De boot begint stilaan de gevolgen van het lange aan de wind varen te voelen, computer komt los, iridium komt los, hier en daar beginnen lekken op te duiken aan dekdoorvoeren die er voorheen niet waren enz,,,

In Kaapstad zal er toch wel wat werk zijn, de mast moet eraf, naar de piloten dient serieus gekeken te worden, misschien toch nog een zwaardere pomp monteren,de instrumenten, maar dat had ik wel kunnen weten, repareren. Hier en daar wat lamineren en lekken dichten, enz.

Aangezien ik door mijn literatuur ben,zelfs geen pilotboeken bijheb om te lezen, moet ik toegeven dat ik me soms wel wat verveel, de zee en de sterren het is mooi, maar of het voldoende is om je dag te vullen, nee dus. Komt nog bij dat tegen 15/20kn wind varen, met een knik in de schoot niet echt comfortabel is, noch droog. Dat is allemaal niet zo erg, maar het breken van die lashing verleden week, de onbetrouwbaarheid van mijn piloten, maken dat ik ook niet echt op mijn gemak ben, en dat vreet een beetje aan je moraal en zeker aan het plezier van het varen.

Maar héy, ik wilde dit wel doen, dus ik stop maar met zagen, en zie dat ik nog even die resterende 2000 en nog wat mijlen afmaal en gedaan, laat ons zeggen 10 dagen en het zal goed zijn.

De Portimao Global Ocean Race startte op 12 oktober – eerste tussenstop: Kaapstad.
Kleinjans neemt deel aan boord van de Open 40 voeter Roaring Forty.

Bron: Michel Kleinjans, 07-11-2008;