Peters’ Odyssee

Als er één keer iets misgaat, gaan er een heleboel dingen fout, besluit Peter Laureyssens na een heroïsche oceaanovertocht naar Salvador de Bahia, Brazilië. Het begint bij een foute inschatting van het weer in de eerste etappe tussen la Rochelle en Madeira. Peter zit zijn rivale Isabelle Joschke (Dégremont Synergie) op de hielen, maar duikt dan een windstilte in.
Na de start van de tweede etappe ontstaat er storing op de accu’s op zijn Ecover 650. Daardoor flippen alle boordsystemen. Het eindigt bij voorbij gestoken te worden in het zicht van de finish.
Peter Laureyssens finisht elfde in de tweede etappe van de Transat 650 en wordt, na zijn veertiende stek in de eerste etappe La Rochelle – Madeira elfde in de algemene rangschikking in deze race voor solozeilers die Frankrijk met Brazilië verbindt.

Salvador de Bahia, Brazilië. Peter Laureyssens is na een volle nacht diepe slaap en een verkwikkende douche (met zoet water!) een nieuwe mens. De vroege ochtend van donderdag is hij over de finish van Salvador da Bahia gezeild, net nog in het kielzog van Mihelin Andraz die hem in extremis voorbij stak. “Dit kan er nog wel bij” heeft Peter toen gedacht. “Na alle achtereenvolgende tegenslagen is dit nog wel het kroonstuk. Ik had verdomme tiende kunnen zijn.”

De ellende begon tussen de eilanden Tenerife en Gran Canaria. “Volgens de weersvoorspellingen zou ik een turboboost kunnen krijgen door van de rechte lijn af te wijken. De wind zou in het oosten zitten. Alleen was het versnellingseffect tussen die hoge vulkaaneilanden straffer dan gedacht. De windmeter wees geregeld meer dan 48 knopen wind aan: dat is windkracht tien. Toen we die corridor verlieten was het het ergst. Er is een golf overgekomen die de twee zonnepanelen die achterop de boot gemonteerd staan heeft afgerukt. Er is ook een relingscepter (onderdeel van de borstwering) afgerukt. Er is toen zeewater tot binnen gespoeld en dat heeft de contactpunten van de accu’s aangetast. In snel tempo verloren ze hun spanning en zowel de gerecupereerde als extra zonnepanelen kregen die ontlading niet meer bijgebeend.”

Peter loopt de haven van Mindelo van de Kaap Verdische archipel binnen, in een marina die best kan omschreven worden als één ponton een een tuinstoel met een man erop. Laureyssens “Het gaat als een commando-operatie, de mensen helpen me aanmeren en in een taxi gaan we bij een garage om nieuwe accu’s. Die worden na aanpassingen voor zeegebruik geïnstalleerd en na een korte controle dat alles weer werkt ben ik na een uur of drie alweer onder zeil.”

“Ik denk alles bijeen een dikke halve dag verloren te hebben.” zegt Peter. Een uur later is de pret over: de automatische piloot slaan tilt. De elektrisch aangedreven stuurhulp moet een super nerveus racemonstertje in alle omstandigheden onder controle kunnen houden. Daarom is het gekoppeld aan het log, de windmeter, een gyrokompas en een software die het gedrag van de boot analyseert en de reactietijd van deze piloot daarop pro-actief afstelt.

Laureyssens schakelt alle functies uit en stelt vast dat zelfs de meest elementaire instellingen opnieuw kortsluiting veroorzaken. Een botsing in dataverkeer. Hij haalt het back-up systeem boven, een gewone standaard automatische piloot die niet zo fijngevoelig stuurt.
“Natuurlijk was er een sterke mentale klap. Eerst de accu’s dan het topmateriaal. Ik heb er een tijdje over gedaan om te beseffen dat het nog niet helemaal afgelopen was. Door wat te experimenteren met die vervangpiloot kon ik mijn prestaties toch nog behouden.”

Drie dagen later sluipt Murphy opnieuw aan boord. De vlammen slaan uit de waterdichte stekker die de nieuwe zelfstuurinrichting voedt. Einde stuurassistentie, terwijl die essentieel is als extra hulp terwijl Peter de zeilen wisselt, terwijl hij de meteo opvolgt, terwijl hij rust of eet. “Van daar af heb ik maximaal zelf gestuurd. Dikwijls met de helmstok (stuurstang van de roeren) in de hand ingedommeld. Telkens de boot weer op koers gebracht. Truckjes uitgehaald om zeilen te wisselen die telkens veel tijd en energie kosten. Dat was dus tien dagen afzien.”

Door het voortdurend overkomende water was Peter dag en nacht doornat. Gauw kreeg hij last van tientallen kleine wondjes, ontstekingen door het zout in de poriën. “Ik kon op de duur niet meer zitten van de pijn” zegt hij met een blik op oneindig. “Zelfs niet op de spinnakerzak. De zalf voor huidirritatie van baby’s die ik de voorgaande keer had gebruikt, had ik op aanraden van Isabelle Joschke vervangen door een ander type. Blijkbaar niet zo efficiënt.” Peter krabt voortdurend aan de vele rode plekjes. De ergste wil hij niet laten zien. Zie zitten op zijn billen.

En de odyssee is nog niet afgelopen. Op drie dagen voor de finish ziet Laureyssens s’ochtends dat de zeillatten van zijn grootzeil doorgescheurd zijn. Deze kunststoflatten zitten horizontaal in opgenaaide zakken tegen het zeil om het vleugelprofiel te ondersteunen. Bij de mast waren ze door de verstevigingseinden gescheurd. Peter moest dus de mast inklimmen om ze te verwijderen. Een systeem met twee katrollen zodat hij maar een derde van zijn eigen gewicht moet omhoog trekken. Geen sinecure op een over de golven hobbelende boot die alle richtingen uitstuurt.

“De laatste vijf dagen heb ik amper geslapen, de laatste drie helemaal niet,” zegt Peter. “De tegenslagen waren een extra motief om het snel te laten gaan. Hoe sneller gefinished, hoe vlugger ik van die toestanden af was. Mijn aankomst was geschat op middernacht tussen dinsdag en woensdag. Het is uiteindelijk donderdag 06.30 uur plaatselijke tijd geworden, dat is 10.30 UT. Ik had een rechte lijn uitgezet tussen de vuurtoren van Barra die de ingang van de baai markeert en de finishlijn en ben in en windstilte terecht gekomen die hier ‘s nachts gewoon is. De Sloveen Andraz die vijf mijl achterlag, heeft die valstrik gezien en in in een boog om mij heen gevaren, buiten de windschaduw van de stad. Dat kon er nog maar net bovenop komen.”

Peter Laureyssens is natuurlijk teleurgesteld. “Het is een project waar je twee jaar ten volle naartoe leeft en werkt en waar je alles voor instelt. Als je dan vaststelt dat alles staat of valt met een klein technisch mankement, gaat er toch wel heel wat door je heen. “

Op de vraag wat precies volgt alleen een diepe stilte en een vreemde blik.

Hoe het nu verder moet? “Eerst even terug alles op een rijtje zetten en dan verse beslissingen nemen, klinkt het wijs.

Bron: PL Yachtracing, 02-11-2007;